In het jaar 1979 schreef de band Pink Floyd het nummer a Brick in the wall. Een protestsong tegen de indoctrinatie die in bepaalde landen en/of gebieden plaats vond naar de jeugd toe. ‘We don’t need no education’ zongen ze; we hebben geen behoefte aan onderwijs. ‘We don’t need no thought control; we willen geen sturing aan onze gedachten. ‘No dark sarcasm in the classroom’; geen zwartgalligheid in het klaslokaal. ‘Teachers leave them kids alone’; leraren laat de kinderen met rust. ‘ All in all it was just a brick in the wall’; bij elkaar worden we zo eenheidsworsten. Net als in een muur waar allemaal dezelfde stenen in zitten. Het lied is een protestlied, een gedeelte uit een grotere tekst en als single uitgebracht.
De single was toen niet onomstreden: in Zuid Afrika bijvoorbeeld werd hij verboden op radio en TV. Hij is nog steeds actueel. Indoctrinatie en nepnieuws komen elke dag voorbij en niet alleen in sommige klaslokalen op de wereld. Nog steeds willen ook de wereldleiders van vandaag de mensen graag sturen in hun richting. Buitenbeentjes en protesterende mensen hebben het moeilijk, ook niets nieuws want dat was vroeger ook al zo, daar kunnen grote leiders niet goed mee om gaan. Social media opent voor hen alternatieve wegen en iedereen is ook weer op zoektocht, net als wij toen zoeken zij hun plek in deze rumoerige wereld.
En wij, ouwe knarren, krassen vaak op dezelfde wijze mee met de massa. Hebben wij nou echt geen ander referentiekader? Misschien moeten we onze oude idealen nog maar eens afstoffen en oppoetsen, of zijn we op onze leeftijd een beetje aan het verzuren? En jammer, ja, ook ik moet af en toe eens in de spiegel kijken. 
